Anadolu sahasındaki bazı mutasavvıf şairlerin vezne bakışı ve şiirlerindeki vezin problemleri

Halk ve divan şiirinden izler taşıyan ancak her iki gelenekten ayrılan yönleri olan tasavvufî şiirin doğru bir şekilde incelenip değerlendirilmesi için mutasavvıf şairin şiire bakışının anlaşılmasına ihtiyaç vardır. Keza vezin açısından başarısız ya da kusurlu görülen de bu bilgiyle yaklaşmak daha sağlıklı değerlendirme yapmaya yardımcı olacaktır. Bu makalede sûfî bakışı ile ilgili yapılan çalışmalardan, divanların inceleme bölümlerindeki vezinle verilerden şiir örneklerinden hareketle şiirlerinde meselesine nasıl baktığına dair şiirde veznin kullanıldığı hakkında tespitlere yer verilecektir. Çalışmada geleneği, konuları genel değerlendirmelerden sonra 13. yy.’dan günümüze uzanan serüveninde Yûnus Emre, Kaygusuz Abdal, Kemal Ümmî, Şemseddîn-i Sivâsî, Niyâzî-i Mısrî, İsmail Hakkı Bursevî, İbrahim Erzurumî, Osman Kemâlî Efendi, Muhammed Lutfî Efendi gibi asrın temayüz etmiş şairlerinin tercih ettikleri türü kusurları incelenmiştir. Sanat gayesi taşımadan hakikati dile getirmeye çalışan şair, konusunda olarak çok özenli değildir. Bununla birlikte Hakkı, bazı şairler, konusunda, sanat endişesiyle yazan klasik edebiyatımızın şairleri hassas itinalı davranmışlardır.